poniedziałek, 27 kwietnia 2020

Lublinek c.d.






....jak to jest, że spod ziemi wyłaniasz się
okazujesz tak mocnym, 
tak niesamowicie zachwycającym cudem natury, 
który może stać się jedynie obojętnym słupem, 
stojącym, gdzieś na skraju... 
lasu, parku, czy polany.... 





...chcę zatrzymać się... 
i zachwycić twą natury pięknością 
i odejść inna niż przyszłam do ciebie... 
lepsza, by dzielić się tym co otrzymałam od ciebie, 
by móc mnożyć dary twej nieodkrytej złożoności 
cudu ziemskiego! 




 
tak niby niepostrzeżenie dorastasz, 
niekiedy dotykając nieba, 
gdzie ja sięgnąć myślą nie potrafię, 
ale próbować chcę,
 gdzieś w duszy patrzeć 
na to co niewidoczne dla oczu, 
ale dla Niego zawsze...





nie opuszczaj mnie, proszę :)
chcę ponownie spotkać cię
przedostać się w ten inny świat, który dajesz mi,
gdy przy tobie jestem...
dziękuję ci moja droga
Naturo :)



Lublinek


  
    to piękne, że każdy ma własną, niesamowicie wyjątkową ścieżkę... ;)

                   
 



    naturalne piękności chaosy układają wnętrza człowiecze... :)